Van onze speciale verslaggever!
Eindelijk er was weer eens iets te doen in Oudewater.  Niet dat er niks was, maar iets met veel Oudewaternaren was er na maart 2020 vanwege de Corona, anders dan we gewend zijn. Nu weer een mooie actie, op initiatief van Carola van Duiven.

Een rommelmarkt; niet zoals met Koningsdag in de Kapellestraat met voornamelijk spullen die door kinderen worden aangeprezen (wanneer zou dat weer kunnen?) met kramen vol speelgoed. En niet met lekkere hapjes en praatjes met vrienden en kennissen die je heel toevallig tegen komt. Niet dus.

Maar gewoon in de tuin of op de stoep, in de schuur of garage of bij of voor het huis. Er waren  maar liefst 130 aanmeldingen die te vinden waren op een digitale rommelmarktroute Oudewater 2020 en dat is niet niks. In de ochtend scheen nog gezellig de zon, maar jammer genoeg werd het weer vrij spoedig anders. Veel tuinen vonden de regen denk ik wel lekker, maar de mensen in en rond de kramen vonden het minder. Het scheelde wel voor de omzet, dachten de meesten. Zo sprak ik Cynthia van Lange Burchwal 68.

Haar man kwam net heerlijke warm gemaakte loempiaatjes brengen.  Zij vertelde dat ze nog niet zo lang in Oudewater woonde, maar dat haar twee kinderen het hier reuze naar de zin hadden. Zelf had ze 23 jaar in Cuba gewoond en was ze door omstandigheden in Spanje terecht gekomen. Daar had ze haar man gevonden die uit Breukelen kwam en daar 20 jaar gewoond had. Na Spanje gingen ze naar Nederland om voor de moeder van haar man te zorgen. Ze woont inmiddels al weer vijf jaar in Nederland, en vervolgens in Oudewater haar thuis gevonden. Ze verkocht veel door haar zelf vervaardigde kleurrijke tasjes en wat al niet meer. Haar kraam had een Caribische uitstraling, vond ze zelf. Spaans sprekende vrienden kwamen gedag zeggen; het was een gezellige boel.

Ik steek even over naar Lange Burchwal 3 daar stond mevrouw Lekkerkerker.

Zij heeft in Polsbroek gewoond en is daarna naar Oudewater verhuisd en woont in de Herman de Manstraat. Nu woont ze dus op de Lange Burchwal. Haar spulletjes stonden onder een party tent: een echte TOM TOM  en vazen, een slagroomklopper en kop en schotels. Omdat zij nog niet zo lang op de Wal woonde,  kon ze op deze manier leuk in contact komen met andere buurtbewoners en hoopte ze dat de buurt vereniging van de LBW nog bestond. “Oei, al een tijd niets meer van vernomen”, dacht ik. “Dan moet je even naar de overkant lopen, want daar weten ze er vast meer van.”  Zij vertelden dat er veel leuke dingen werden gedaan zoals de Koek en Zopie op de gracht als het ijs dik genoeg was. Iedereen was dan druk met sneeuw schuiven voor de baan om warme en koude dranken te verkopen om de kas te spekken. Tja, dat was wel even geleden.

Zij zelf vond dit een hele leuke dag en de verkoop ging wel maar “die regen hè, dat was wel jammer”. Nu was het meteen een stukje stiller. “Oké veel succes en misschien tot later in de straat.”

Op naar de Irenestraat. Op de hoek stond daar Mayke .

Met drie dames sterk vulden zij de kraam. Zij had ook een prachtig verhaal over de traumahelikopter waarmee ze in het AD had gestaan en hoe ze er over dacht dat er mensen zijn, die dan foto’s maken van zulke nare gebeurtenissen. In korte tijd was dit in haar buurt twee maal voorgekomen. Ze vertelde dat de piloten die de helikopter bestuurden met kinderen dan op de foto gingen. Ze had daar duidelijk gemengde gedachten bij. Maar de piloten deden goed werk, vertelde ze. Ze moesten toch wachten en hadden eigenlijk niets met de ellende te maken en de kinderen vonden het prachtig. Het is maar hoe je het bekijkt. Maar de verkoop ging geweldig: boeken van Dan Brown, puzzels, kinderspeelgoed. Het liep allemaal lekker. Fijn voor hen.

Het goot intussen. Op naar Tappersheul 5. In de schuur stonden mooie spullen zoals deze beeldjes:

Maar er waren ook schilderijen van koeien, vertelde Coby. Zij had het minder druk gehad. Ze zat duidelijk in het buitengebied en ook het weer werkte natuurlijk niet mee.

Maar al met al vond men het een geslaagde dag. En, zoals je merkt,  ging het niet alleen over de verkoop. Ook weer eens een andere kijk op Oudewater dan Corona. Met of zonder pijlen op de weg en gele borden met verwijzingen. Rechts lopen, links kijken.

Laten we maar gezond blijven en de korte lontjes maar niet aansteken. Nog een goed half jaar; dan lopen we een dag met een zeer plekje op een arm en kunnen we weer gewoon leven.

foto’s Bert van der Horst